Profesjonaliści w Senegalu

Gdyby trzy lata temu zapytać mamę Sylberii Diack, jakiego zawodu pragnie dla swojej córki, prawdopodobnie odpowiedziałaby, że powinna zostać lekarzem. Jej ojciec od dawna marzył, że będzie studiować ekonomię. Zamiast tego Sylberia siedzi przed rysunkami obwodów elektrycznych i arkuszami ćwiczeń opisującymi pracę serca. Jest jeszcze wczesny ranek; później 22-letnia Senegalka uda się na swój uniwersytet, École Supérieure Polytechnique w Dakarze. Sylberia zdecydowała się studiować stosowaną inżynierię biomedyczną. Obecnie jest na trzecim roku i wkrótce skończy studia. „Jesteśmy z niej bardzo dumni” – powiedzieli jej rodzice zapytani, co myślą o dzisiejszych studiach córki. Wtedy jednak nie mieli pojęcia, że taki program w ogóle istnieje na uniwersytecie w Dakarze.

„To idealne połączenie dla mnie”, mówi Sylberia. Interesuje się biologią - ludzkim ciałem - ale także wszystkim, co ma związek z technologią: jak działają maszyny, aż do najdrobniejszych szczegółów. „Lubię medycynę, ale nie chciałam być lekarzem - nie mogę patrzeć na krew” - powiedziała. Wskazuje na arkusz roboczy zatytułowany "Anatomia serca". Poznaje budowę serca, chociaż docelowo nie zostanie lekarzem, który na co dzień pracuje z pacjentami. Wuj mieszkający w Stanach Zjednoczonych opowiedział jej o programie inżynierii biomedycznej stosowanej. Wydało jej się to sensownym rozwiązaniem. W jej rodzimym kraju, Senegalu, szpitalom często brakuje sprzętu, takiego jak aparaty do dializy i pompy infuzyjne - a jeśli już go mają, to nie mają zespołów ekspertów, którzy mogliby je obsługiwać, a nawet utrzymywać w działaniu.

W globalnym badaniu przeprowadzonym w 2015 roku Światowa Organizacja Zdrowia stwierdziła, że w całym Senegalu jest tylko 23 specjalistów z zakresu technologii biomedycznej. W najgorszych przypadkach oznacza to śmierć ludzi. Niedawno w lokalnej gazecie napisano: 76 osób nie żyje. Pacjenci onkologiczni zmarli z powodu nieprawidłowej obsługi aparatu MRI. Czasami, gdy Fam jest w szpitalu, widzi, że sprzęt medyczny stoi w kącie i nie jest używany. To go przeraża: „Co się stanie, jeśli będę polegał na konkretnym sprzęcie, a nie będzie tu nikogo, kto by go obsługiwał?”

Sylberia znalazła się w gronie piętnastu studentów wybranych w 2020 roku do ukończenia studiów licencjackich, które zostały opracowane przez GIZ, Wyższą Szkołę Nauk Stosowanych w Akwizgranie, B. Braun i innych partnerów. Program rozpoczął się w 2018 roku i ma na celu przeszkolenie osób w celu zapewnienia bardzo potrzebnych specjalistów. Co roku przyjmuje się do 20 studentów z całego kraju, którzy spędzają trzy lata studiując anatomię i fizjologię, a także inżynierię lub elektronikę. Sylberia stoi na poboczu drogi i macha do minibusa. Dojazd na wydział z domu, w którym mieszka z rodzicami i kuzynami, zajmuje jej codziennie godzinę i musi jechać trzema różnymi autobusami.

Aby dostać się do programu, musiała zdać egzamin wstępny - zadania z matematyki, równania z fizyki i biologii. „To nie było takie proste”, mówi. Ale ostatecznie zdała egzamin - najlepiej w swojej klasie. Jak twierdzi, od tamtej pory jej życie skupia się głównie na nauce, aby uzyskać dyplom. Wychodzi wcześnie rano i wraca dopiero wieczorem. W każdy piątek Sylberia i jej koledzy udają się do szpitala na ćwiczenia praktyczne: obserwują, jak zespoły lekarzy używają i obsługują urządzenia do dializy lub MRI.

Sylberia dotarła do swojego budynku działowego. W zeszłym roku uniwersytet kupił budynek, w którym znajdują się sale wykładowe i trzy laboratoria. Pod koniec 2020 roku firma B. Braun dostarczyła dziesięć pomp, dwa urządzenia do dializy i instrumenty chirurgiczne, a także przeszkoliła instruktorów działu, aby studenci mogli od tego roku wykonywać praktyczne ćwiczenia na urządzeniach technicznych. Sylberia już nie może się doczekać wypróbowania wiedzy teoretycznej, którą zdobywa na co dzień na sprzęcie technicznym.

Jej ulubionym przedmiotem jest technologia czujników; fascynuje ją sposób wykorzystania czujników w rezonansie magnetycznym. Wciąż poszukuje stażu na wiosnę, zanim latem zacznie pisać pracę licencjacką. Mówi, że na pewno chce zdobyć tytuł magistra. Gdzie dokładnie, jeszcze nie wie. Może nawet w B. Braun w Melsungen? Jest jednak pewna jednej rzeczy: po ukończeniu studiów chce wrócić do Dakaru, aby osobiście pomóc w poprawie lokalnej opieki medycznej.